بگو دریچه ی قلبم را 

چگونه ببندم

که به روی تو 

باز نشود

بگو دیواره ی قلبم را 

از کدام پولاد بسازم 

که تو از آن عبور نکنی

بگو دیگر  به چه زبانی بگویم

نمی خواهمت ..

تا تو بفهمی؛

تا تو نیایی

تا غرق شوی در غبار فراموشی

ای عشق بگو

سر به کدام سو بنهم

تا تو آنجا نباشی

                ***

ای عشق

بدان که قلب من 

خیلی بزرگ باشد

یک وجب است

و گنجایش تو را 

ندارد...

قلبهایی را می شناسم

به حجم اقیانوس کبیر

که تو خود 

در آن 

گم می شوی

چرا به سراغ آنها 

نمی روی

و راحتم نمی گذاری...

می شود دست از سر من یکی برداری؟

دیگر بریده ام

 برو سراغ کسانی که 

لیاقتت را دارند...

من لایق عشق نیستم..

بگذار

من با قلب کوچکم

بمانم بدون تو

بمیرم بدون تو

فقط برو...برو...برو...

همین...

حکایت پرنده ای است 

گم کرده راه

در زمستان

غافل از مسافت دراز خانه

بی خبر از دام و صیاد

بیگانه با سرما و برف و یخ....

               ***

حکایت من 

حکایت کبکی است 

سر فرو برده در برف

برف تنهایی خویش

بی خبر از برودت ِ باد روزگار....

               *** 

حکایت غریبی

بی نام و نشان

در میان آدمیان....

میان من و تو 

فاصله ها بی نهایت اند...

باید بپذیرم 

بی نهایت در هیچ عددی گنچانده نمی شود...

در گذرگاه زندگی

ناگهان

 هم مسیر شدیم

تو مراد بودی و من مرید...

تو در اوج بودی و من در فرود...

کنار هم بودیم

شانه به شانه 

چشم در چشم اما...

دنیایی فاصله میان ما بود...

ولی عشق نمی فهمید

فاصله بود

به درازای یک عمر

یک قرن 

یک زندگی

و نمی فهمید...

مگر می توان  عشق را سرزنش کرد...

مگر می توان؟

در منطق عشق

فاصله 

تعریف نشده است..

و من نمی دانستم...

               ***

گاهی می شود فاصله را با اندکی عشق پر کرد...

گاهی فاصله با عشق

تعریف می شود... 

..

کاش می دانستی....